Każda mama dobrze wie, jak cennym skarbem są rysunki dziecka. Dziecięce obrazki są kopalnią informacji ukazującą emocje, radości, lęki, smutki, a nawet charakter autora. Dlatego powinniśmy uważnie przyglądać się rysunkom dziecka. Dziecko poprzez rysunki wyraża to czego nie potrafi wyrazić słowami. Rysunek rodziny jest jednym z podstawowych źródeł diagnozowania dziecka. Z pracy dziecka możemy dowiedzieć się m.in. kto jest najważniejszy w domu. Istotna jest kolejność rysowania poszczególnych członków rodziny. Jeżeli najpierw powstanie tata, oznacza to, że dziecko postrzega ojca jako osobę dominującą w rodzinie. W oczach dziecka ojciec zajmuje w domu najważniejszą pozycję. Ojciec jest tą osobą, z którą dziecko pragnie się identyfikować, do której jest najbardziej przywiązane. Dziecko właśnie o niej myśli i do niej przywiązuje najwięcej uwagi. Osoba rysowana w ostatniej kolejności jest tą, którą dziecko najmniej lubi, często nie akceptuje taką, jaką jest. Ten z członków rodziny, który jest podziwiany, kochany jest narysowany jako wyraźnie większy od pozostałych. Postać o mniejszym znaczeniu dla dziecka jest nieproporcjonalnie mniejsza, narysowana niestarannie z mniejszą ilością szczegółów, często brakuje jej jakiejś części ciała, nogi, dłoni, narysowana jest z użyciem mniejszej liczby kolorów, pospiesznie. Kolejnym kryterium oceny treści rysunku, branym pod uwagę, jest usytuowanie narysowanych postaci względem siebie. Dziecko najbliżej siebie umieszcza osobę, z którą czuje się najsilniej związany emocjonalnie. Bliskość może być podkreślona przez połączenie rękami. Osoby nieakceptowane przez dziecko są na rysunku odsuwane. Jeśli jedna z osób na rysunku jest przedstawiona bez rąk, znaczy, że między nią a rysującym są nieporozumienia. Pominięcie dłoni oznacza brak czułości, miłości, zrozumienia w rodzinie. Gdy między sobą, a ojcem dziecko umieszcza szafę czy drzewo oznacza to, że nie czuje się przy nim bezpiecznie (np. tata jest zbyt stanowczy). Umieszczanie na rysunku dużego, dominującego domu jest interpretowane jako wskaźnik odrzucenia dziecka przez rodzinę. Patrząc na rysunek dziecka można też dokonać analizy jego charakteru. Na co więc warto zwrócić uwagę? Przede wszystkim na rozmiar i grubość kreski. Linie długie, rysowane z rozmachem i dużą siłą nacisku świadczą o energii, odwadze, pewności siebie. Z kolei linie delikatne, rysowane niepewnie, małe postacie, dużo pustego miejsca na kartce świadczą o dziecku nieśmiałym lub pełnym obaw. Natomiast zamaszyste, szybkie wręcz chaotyczne pociągnięcia kredki cechują dziecko nadpobudliwe. Linie przerywane są przejawem większych lub mniejszych zahamowań, którym towarzyszy niezdecydowanie. Zdarza się, że jedna postać, w całym delikatnym rysunku, jest namalowana specjalnie mocno wyraźnie. Oznacza to, że dziecko wiążę z tą osobą bardzo silne emocje – może to być miłość i podziw lub odwrotnie – gniew czy wręcz agresja. Ważne jest też to jakich kolorów używa dziecko. Kolory maja znaczenie psychologiczne, każdy kolor ma pewną wartość emocjonalną: czerwony – wyraża potęgę pragnień, jest też oznaką agresywności a niekiedy gniewu. Obfitość czerwieni może oznaczać pobudzenie i oznakę ruchu. Niebieski – wyraża wrażliwość, zamknięcie się w sobie. Fiolet – wyraża połączenie przeciwieństw i pragnienie czegoś innego. Jeśli odcień fioletu pojawia się zbyt często oznacza niepokój, lęk. Żółty – to synonim radości, optymizmu, to spontaniczność i otwartość. Zielony – oznacza wytrwałość, upór, stanowczość, pomarańcz – wyraża radość, wesołość, dynamizm. Brąz – oznacza fizyczne dążenie do bezpieczeństwa. Jeżeli dziecko rysuje osobę na brązowo to wyraża w ten sposób brak bezpieczeństwa od tej osoby, różowy – oznacza spokój, równowagę, harmonię a czarny – zawiera w sobie smutek, niekiedy rozpacz, jeżeli używa się jej w nadmiarze. Drobne czarne plamki oznaczają lęk. szary – jest neutralna. Jeżeli dziecko używa często szarego koloru, można sądzić, że ma trudności w wyrażaniu uczuć i przechodzeniu do czynów. Jeżeli na rysunku dziecka wszystkie postaci się uśmiechają i nikt nie został pominięty świadczy to o tym, że dziecko dobrze czuje się w swojej rodzinie i postrzega ją jako szczęśliwą. Natomiast gdy postaci są smutne, złe bądź mają srogie miny wskazuje to na przykre emocje związane z sytuacją w domu. Osoby pozbawionej twarzy lub odwróconej tyłem dziecko nie akceptuje. Warto wtedy zapytać dziecko , kim ona jest i czemu właśnie tak została przedstawiona . Wiele dzieci zdradza w ten sposób swoje pragnienia ograniczenia kontaktów z ta osobą. Nie sterujmy więc małym artystą . Pozwólmy mu kierować się wyobraźnią i swobodą w tworzeniu rysunków . Prac młodszych dzieci nie wolno krytykować . Niech tworzą, jak chcą, byle nie flamastrami, nimi nie da się jednolicie zamalować płaszczyzny . Kiedy w obrazkach naszego dziecka coś nas zaniepokoi np. wszystkie prace są ponure i niestaranne wtedy najlepiej wybierzmy się z nim do psychologa ale w żadnym przypadku nie krytykujmy. Specjalista najlepiej odczyta zaszyfrowane w rysunkach wiadomości.